观高考有感600字(合集27篇)
admin 2024-03-15 12:17:02 有感 26
观高考有感600字 第1篇
考试第一日是语文,初初入去时比较紧张,有少少高考噶气氛,但做落之后,又觉得没乜也,难度同平时噶差唔多啦,甘就放开手脚去做啦,不过做成点就唔知啦,最遗憾就是篇作文啦,又犯啊d毛病,本身我都知个“你”是可以写虚噶也,就是唔敢换,搞到写得唔够深刻,搞到我足足惊左两日,惊乜?惊偏题,有好似广一模甘得三十几分甘我真是死卑你体咯!!!下午噶数学无咩大问题,正常情况下都到倒数第三题,不过没只数学佬讲得甘易,乜后面两道题一共可以咯七八分,我淋我两三分都裸唔到啊,中话乜要平均分有100几窝,我淋我100分都几危下,高考总结范文。最搞笑就是我做噶时候有一条填空题体错左,我都知做错啦,觉得个得数怪怪噶,分子边有可能有少数嘎,检查左n次都是呢个数,原来一直都错紧,真无奈~~~
secondday噶文综同英语,先讲文综啦,我发左傻,带左只表去考场,但是唔记得左带入去考室,到发卷先记得,大家古下我点算呢。
解决方法就是我死甘做,一唔识就跳,根据平时噶模拟,我做到地理大题噶时候已经剩下半个钟,有d慢,所以我死做,选择题可能用做大概半个钟左右,当我做晒噶时候,我问老师几点,个老师好真诚甘话我知:“衣家是十一点,中有半个钟,工作总结《高考总结范文》。”ohmyladygaga,记得上次用甘噶速度做文综是因为自己体错时间。中有半个钟,拿拿声检查啦,惊自己前面体过龙(虽然我眼唔是好大)。下午英语,可以用用两个字形容——简单到爆,唔好意思,用左四个字,点解咁讲呢,下面等我解释下啦。首先是听力,我觉得是完全符合中国人的英语水平,又慢又清,好似初中甘,唔似平时做噶鬼甘快,其他题选项比较简单,文章也好易明,连我呢个单词唔是好过关噶人都话易,你淋下其他英语猛将会觉得点,所以我一考完就同卢杰恩讲:“你今次实有百二啦!!!”
今次噶体都比较简单,可能是因为第一年改革,哈哈,益左我地啦。不过水涨船高,分数线应该唔低,都唔知好定坏,大家觉得呢???
观高考有感600字 第2篇
静伫青石古镇,独守一轮明月……
起风了,泛黄的香樟叶落了,像一只只枯叶蝶在半空中飞舞,盘旋,凋零。
可萧瑟之中,分明有那么一片绿秋风中笑着,闹着……那便是老人的竹林。
老人一人,住在古镇,隔着他陈旧的老屋,一片竹林随风招舞着。你时常看见他,提一把靠椅,拎一壶大麦茶在竹林中悠闲地躺着,陪伴在他身边的,则是一个个或方或圆精致的竹篮和一把裂柄了的砍刀。老人就这么将编竹篮的手艺磨了又磨,日益精进,似一座孤城,从容应对时光的冲刷,屹立不倒,风度翩翩。
直到有一天,高跟鞋和凉伞走进了古镇,随着几日华丽炫目的烟花,外形精美色彩艳丽的塑料篮闯入了人们的视线,人们纷纷被它吸引。
老人的竹林渐渐少有人光顾了,可我却仍时常望见他轻摇着蒲扇,躺在靠椅上,细品麦茶。静静看竹叶飘落,听着鸟雀时近时远的鸣叫。铺就一幅从容淡雅的画卷,自有一番风度。
可出人意料的事发生了,越来越多的古镇人又开始购买老人的竹篮,原来老人深知个古镇人的习性的,下地干活,河边洗菜,哪样不要篮子。那再漂亮的塑料篮终究是“中看不中用”的,不是拎的把手断了,就是底部承受不了重物撑破开了……理所当然,人们又想起了老人结实耐用的竹篮。
穿过重金装饰的店面,穿过喧嚣的人群,走近老人的竹林,我才猛然发现,那灯光闪烁的店面哪有这竹林来得清新脱俗,那利益熏心的商家又怎会有老人这般的从容不迫,风度不凡。
老人此时正着手编着竹篮,熟练的手在竹条间穿梭,仿佛那历经沧桑的手在触碰到竹子的那一刻,就又会重注青春。看到我来,他笑着说:“得用心啊”。
我不禁被老人的话惊艳到,一时间有些不知所措,望着眼前这位老者,竟有些隐士圣人的风度。
细看,老人嘴角露出一丝微笑,那夕阳的余晖洒落在老人黝黑的脸上,经浮现出醉熏的红色,他是醉了吧,醉于自己手中这即将诞生的艺术品。因为它,老人展现出了与众不同的风度。
夕阳正缓缓落下,它似老人般,挤出最后一点余力,迸出最后一点激情,却将黄铜烧成了赤金,成就了不朽的风度。
观高考有感600字 第3篇
看了[蓝天是我故乡]的《也谈不拘一格选人才》,想起了电影《天下无贼》中,胡黎(葛优饰)的一句名言,“二十一世纪最珍贵的是什么,人才!”可见,人才的重要性以及对人才的强烈需求,连“贼”都知道。
既然人才如此重要,那么,就得谈到相关的两个问题了,一个是选拔人才,一个是培养人才。
在我的《不拘一格选人才》一文中,实际上谈到的只是一个侧面,就是说,如何选拔那些人才苗子,高考,实际上就是选拔“预备人才”。
选拔人才,培养人才,需要的是一个好的制度。什么是好的制度呢?其具备的基本条件,应该包括:有利于人才脱颖而出,将人为因素和偶然因素降到最小。
在“预备人才”的选拔上,我们国家几乎只有一个途径:“高考”。
高考的公平性毋庸讳言,但是,其弊端也是极其明显。
首先,是“一考定终身”,给考生带来了很大的偶然性。甚至说,一个偶然失误,影响人生道路。
其次,高考的命题,在一定程度上限制了创造力的展示。高考,把许多东西格式化,固定化,在一定意义上,成了现代的八股文。前些时候,还有人在推行语文的标准化考试,也仿照英语标准化考试的样子,把语文试题标准化,让学生做什么选择之类的。这种标准化,带来的是什么?带来的是对语文的肢解。语文,包含着许多只可意会不可言传的东西,并不是简单的选择题所能替代。所以,这种标准化考试,如果说有什么好处的话,就是方便了老师阅卷,方便了老师教学。可是,这是不是严重偏离了我们教育和考试的本意了呢?采用这种方式教育出来的学生,还有什么创造力可言!
其三,高考,以总分作为衡量标准,限制了在某些方面有特长的学生。随着现代社会的发展,社会分工越来越细,象欧洲文艺复兴时代的达芬奇那样的人能同时精通绘画,机械等的人才越来越少,而且在现代社会,已经变成了不可能。所以,社会,需要一定程度的通才,但是,更需要在某一方面有专长的人才。打个比方,只要你对语文有独到见解,数理化学得不好又有多大影响呢?
等等等等。
可见,现行的高考制度,不能排除偶然因素,不能排除人为因素,不利于有创造性的学生的脱颖而出,难道不需要改革吗?
也许有人会说,这是中国的历史造就的,不可能说改就改。诚然,一个制度的建立,不可能脱离社会背景,但是,一个好的制度,一方面是规范社会行为,另一方面也是在引导社会行为。
从实践来说,_,搞的恢复高考,1977年上半年开始讨论,下半年就组织了招生考试。一举废除了推荐入学制度,这不就是一种扭转乾坤吗?正因为恢复高考,才将青年人的努力目标引导到学习上。
我们在呼吁科教兴国,在呼吁选拔人才,可是,所有的这一切的实现,必须有可靠的制度保证,有可靠的途径实施。现在,真的是要我们认真思考的时候了。
观高考有感600字 第4篇
“不就是花中偏爱菊,此花开尽更无花。”这句诗大家都熟悉吧?这就是出自唐代诗人元稹的《菊花》中的一句。以前除了在电视上,并没有看过多少菊花,但这天真真正正体会到了这菊花的魅力。
这就是在芙蓉广场举办的我县首届菊花展览会。这不,我一到广场就被眼前这五颜六色的菊花的海洋所吸引,多壮观啊!那用菊花细致装饰的“双龙戏珠”就是那样的惟妙惟肖;那用“珍珠玛瑙”菊雕饰的花瓶就是那样的精致;那用“绿朝云”装点的“孔雀开屏”雕塑就是那样的美丽,菊花的.造型都各式各样,形态各异,漂亮极了。
那单独摆放的野菊花,橙黄的外皮,叶顶端“涂”了一层淡淡的粉色,再仔细看,那花芯处,还泛起丝丝的绿,加上本身体积也小,那雕塑配上这些较小的“娃娃”,更显得栩栩如生。
再看看那金丝菊,就显得比较高贵了,什么颜色都有:黄色,粉色,淡紫色……它们的花瓣不似野菊花娇小可爱,但却有着另一番姿态。只见它们的花瓣都就是细长且弯曲的,并且颜色也就是有格调的:从浅色到深色,就拿粉色的金丝菊来说吧,它的颜色就是:里面浅粉色,外面深粉色,并且
还十分笔直地挺在花瓶中,这时,我不禁敬佩起这菊花的顽强了:此时在傲雪中生长,不畏风霜,敢于冒险!在冷风中挺直身躯!勇敢的向人们展示着自我的美!菊花成了这芙蓉广场上耀眼的景色,只要有菊花的地方,就有人们的欢笑与赞叹,许多大人小孩都在这芙蓉广场上流连忘返……
这一次菊花展,真就是好处非凡,既让我们见到了这许多品种的菊花,开阔了视野,又让我们领略了园艺师的精湛技艺,还让我们懂得了顽强背后坚不可摧的毅力!
观高考有感600字 第5篇
时光匆匆,恢复高考已经有四十周年了,每一年的高考都让全国人民振奋。高考,不仅是当届考生的追梦舞台,还寄寓了无数家庭的种种期待。1977年国家恢复了高考,这标志着一个时代的拐点,才有了而今的我们的高考故事。坐在高考考场,备战高考的一幕幕,一一浮现在眼前。那痛并快乐着的日子,是多么充实!
高中三年,说真的,是很累,也很苦,但是在我眼中,一直都有一个大学梦,每一个人都说,如果考不上大学,还不如不读高中,每天起得比鸡早,睡得比狗晚。在学校的时间比在家的时间都长,回到学校,大堆的书让你坐立不安,有做不完的试卷和练习册向你招手,有不断的单词,诗歌,文言文要强行进入你的大脑,这些只是小儿科,没有比在一个教室坐上一天,还要在36度以上的高温的煎熬,这是比外面焗桑拿馆来得更真切。但是,如果你不经历过这些,你是无法体会高中生的生活,你的人生也会不完美。我为我高中三年的泪水和拼搏而骄傲,我感谢高中的每一位老师,同学对我的帮助。
高中三年,不苦不累,这是没有体验过高中的.人才说的,但是当我们把三年的泪,三年的苦,都化为我们成长中的阶梯,我们的高考就无味。我们只能享受这高中三年,好好珍惜每一天的时光。我们要感谢1977年恢复高考,是它才有了我们,我们为国家选材,我们是祖国的未来,我为我站在20__年的高考考场上而激动,我可以为国家努力,也让无数家人们的希望带向远方。
高中三年,不是每个人都坚持得了的,而我今天站在这考场上,我将与全国考生一同高考,我将无比荣幸,也无比激动,我将我高中三年的奋斗都将在这一纸上为我三年的苦,三年的累,画上一个圆满的句号。高考,我的高考由我作主,把握时间一分一秒,为自己的拼搏而奋力一掷。
我的高考,不是说这简单的几张试卷就能把我三年的时间都决定,而是我这三年的点点滴滴,有些事情不用刻意,但要我们用心,用心把这三年过得充实,就不负我们高中三年。此刻的我,无比激动,我为我这三年画上一个圆满的句号,20__年高考,我从不后悔。
观高考有感600字 第6篇
“年年岁岁花相似,岁岁年年人不同。”一年年的高考送走了一批又一批功成名就的学子,正所谓“十年窗下无人问,一朝成名天下知。”但同时也带给了无数学子两行清泪,所谓“郁孤台下清江水,中间多少学子泪。”高考结束后,总是几家欢喜几家忧,千军万马过独木桥,又有多少人掉下了桥。泪水和汗水并存,十数年的奋斗付之一炬。有人不甘心,打算从头再来,可是韶华易逝,又有多少个明年经得起蹉跎?总不能吊死在这棵弯脖树上吧,一年的等待,带来的仍是一个未知数,值得吗?因此我们学会了隐忍,学会了沉默,学会了打掉牙往肚里咽,也学会了虚伪,学会了附势,学会了随波逐流,放弃了一些我们当初所谓的原则,因为那里有我们的“终极目标”。
不敢轻易去描绘未来,那些未知的以后不再是一种美好的向往,而是似漩涡般深不见底的恐惧。
其实,高考不过是一种手段,而非目的,高考没有成功并不是对你人生失败的宣判,哦不,也许“成功”这个词根本就不适合用于高考,而高考考得好也并不意味着你会从此鹏程万里,青云直上,一辈子衣食无忧。
不要让高考成为自己的一种阻碍,正所谓“三百六十行,行行出状元。”人生最大的失败是不敢于去面对,岂能尽如人意,但求无愧我心则可。高考不是绊脚石,而是你一路向前、披荆斩棘的垫脚石,不要把它看成是一种负担。
放松心态,勇于面对,高考是道坎,但它绝不可能不可逾越,相信自己有这个实力,只要自己努力过,奋斗过,那么胜固欣然,败也该从容。相信自己,以一种无畏的态度去面对一切,就没有什么坎我们会过不去。
人生天地之间,若白驹过隙,忽然而已,不要再为自己的懦弱与懒惰费神去寻找逃脱的借口,也不要再为自己的挫折和艰难而产生毫无意义的怨言,有些事情你改变不了,正如你不能决定你降临在这个世上一样,既来之则安之,高考是山,我们就要做移山的愚公,高考是海,我们就要做填海的精卫,面对高考,我们要大声的说,清华北大,宁有种乎?
堪堪十二载,十二载的寒窗苦读,这十二个年头我们不能白过,寒来暑往,我们低着头来回穿梭于学校和家之间,无暇顾及那静谧的夜色,又何尝见到我们放弃,纵使不值得,已经付出了这么多,有何在于最后的这几步路。
楼兰就在前方等着我们去挥戈横扫,去驰骋笑傲。不管你愿不愿意,以何种目的,既然选择了这条路,便该要风雨兼程的走下去。
十二年中,从一季初走到一季末,我们失去的太多,可是我们本就知道,想要有得就必然有失,现在该是我们收获的季节了。生如夏花般绚烂,死也要如秋叶般静美。为了梦想努力的去拼,我们得到的未来不会是一片空白,即便是遍体鳞伤。六月的骄阳烤不化我们铁打的心,鼓起勇气向前,一切都挡不住我们前进的脚步。时光的深层,命运的迷途,需要我们自己去亲手涂抹,稚嫩的花朵在严霜的打击后会更加灿烂。仲夏,让我们携手并进,吾愿直捣黄龙,与诸君痛饮耳。
观高考有感600字 第7篇
让空灵的月光化为飞瀑跌宕,让深沉的静默化为大海汹涌,在安宁的沉思中,我们猛然领悟到这也是竞争,并在与疲惫迷惘的激烈搏杀中,追寻着觉知的光亮。——题记
轻盈的月光透过格子窗,那一束束柔和而纤细的白光,宛若蜿蜒的清溪,在地板上汇聚成一池清澈的深潭。
曼妙的清辉似溢出的潭水向我们这边漫延,将我们轻轻揽进,似乎想要安抚我们疲惫的身影。
我听见父母极轻极轻的叹息。他们脸上是隐忍的疲倦,在月光中是如此清晰而落寞。现在市场不景气,父母为了多挣钱而忙得焦头烂额,在复杂的成人社会中激烈地竞争着,身心疲惫。而我,在快节奏的学习竞争中,也是疲惫而迷惘的。我们保持着缄默,试图沉下心来,让空灵的月光赋予我们宁静的心境,找回真正的自己。
月光如温柔绵长的溪流淌进眼瞳,流入心底,晕染它沉静的清凉。我们被洗去了焦躁不安,卸下了沉重的面具,想要感受真我的宁静祥和。
然而,霎时间,这清凉的溪水在心中激烈地碰撞,溅起阵阵水花。真我,真正的自己,那是多么美好的梦境呵!那是一种纯粹的觉知,那一方净土,必须得让心冲破层层障碍,与满怀的失落、疲惫与迷惘进行激烈的竞争,才能够驱除黑暗!
空灵的月光在一刹那间宛如瀑布一般飞泻直下,深沉的静默宛如大海一般澎湃汹涌,与我们想要冲破束缚的心一起,同自我进行激烈的竞争,上演一场精神的搏杀。
月光如疾速的水流从我们紧握的手上飞泻而过,我们感到了来自内心与真我的强大力量,手中的温暖给了我们勇气,使我们感知,真我是充满着爱、喜悦与和平的内在,我们不能真正驱走黑暗,但我们能够用觉知之光去照亮它。此时,我们战胜了疲惫与迷惘,在这次内心的竞争中,我们获得了来自真我的巨大力量去生活。
让空灵的月光化为飞瀑跌宕,让深沉的静默化为大海汹涌,在安宁的沉思中,我们猛然领悟到这也是竞争,并在与疲惫迷惘的激烈搏杀中,追寻着觉知的光亮。
旭日升起,那圣洁的光线在无垠的地平线上,洒满整个大地与天宇,充满着爱、喜悦与和平的巨大力量。
观高考有感600字 第8篇
当鲜花掌声如潮水般涌向英雄时,你是否注意过那些窝在角落里,名不见经传的鼓掌者。他们涨红的脸庞洋溢着淳朴、热情,拍红的手掌流露着由衷的赞美,动情的呐喊更是点燃了心中的小宇宙
英雄,丰功伟绩,好;鼓掌者,默默无闻,亦好!
曾有人问道:世界没有了联想会怎样?我今试问:世界没有了鼓掌者会怎样?那么,在奥运会场上,当中国健儿披上五星红旗的那一刹那,再也没有那雷鸣般的掌声使整个会场动容,将中国人最自豪的表情映入奥林匹克这场壮丽的盛会,谁来为中国挺起的脊梁呐喊助威?谁来用字正腔圆的汉语彰语大国魅力?
那么,在日常生活中,当最美妈妈挺身而出,用自己的双手接住高空坠落的幼童时,当最美司机在身负重伤依然稳稳当当将车辆安全停靠在路边时,再也没有热烈的掌声为真善美喝彩,让美德写进历史的长卷,使中华民族的传统世代延续,谁来为英雄喝彩?谁来为真善美呐喊?
裹身在物欲横流的社会,穿梭于人情冷暖的世俗,鼓掌者用他雷动的掌声,热情的呐喊为世人树立一座指向标,让人自如地行走在社会中,不再惧怕迷失方向。
没有了鼓掌者,真善美被世俗的泥沙掩埋;没有了鼓掌声,民族的自豪躲藏在被风遗忘的.角落
鼓掌者的功劳只有这样吗?不,答案是显而易见的。鼓掌者自身谦逊,热情都是难能可贵的品质,鼓掌者就像一块未经精雕细琢的美玉,至淳至朴至华美。
英雄用他诤诤誓言谱写壮丽的诗篇,鼓掌者用他的呐喊唤醒人们的良知;
英雄是历史长卷中浓墨重彩的一笔,鼓掌者是历史长卷上永不褪色的墨迹!
有人为英雄鼓掌喝彩,他们是鼓掌者。我为鼓掌者喝彩,呵,鼓掌者们,请为自己喝彩!我们用最平凡的举动创造着最不平凡的历史!
观高考有感600字 第9篇
坐在高考的试场里,望一眼窗外,天很高,风很清澈,安静得能听见钟表轻轻地振动,而我心中却翻滚汹涌着滔天巨浪。
我似乎看见试场外翘首企盼的父母亲,眼神单纯得像孩子一样透明,担忧着我的忧愁;又似乎看见当我走出试场时,他们欲言又止的口型,那洋溢着热情的脸却又有不知所措的手。我肩负着的,还有自己憧憬的明天。高考,意味着对明天更多更好的选择。
我也仰慕用科举发家的文人政客。昔有王安石以满腔热血攀顶飞来峰,那“不畏浮云遮望眼”的浩然正气贯彻云霄;又有欧阳修由科举光宗耀祖,终于骄傲地在先父墓前缓缓写下“皇考崇公……”;曾国藩寒窗苦读终于被赐进士出身,从此大清王朝离不开他的身影……身处考场,又有与先贤同行的荣耀,梦想着出人头地,期待着名垂青史。
不同于古时自隋朝以来的科举,我们处于新的时代。经历了暗无天日的,我们终于迎来了曙光,恢复了高考全国考生在同一天走进试场,前所未有的公平出现在这前所未有的时代。不论是我们衣食无忧的城市孩子或是苍山里贫苦的农家青年,都坐在同一个考场,做着同一张卷子,做着同一个梦。
但是,我同时感到前所未有的恐慌。几个晚上,梦到考场那种压抑到难以呼吸的氛围,忽地惊醒,就再也睡不着了。眼
看着帘外天际泛红,阳光逐渐铺洒向大地,心里是如此抵触新的一天的到来,又将开始忙碌再无止境。焦虑的情绪终于爆发,朦胧泪眼中看到父母憔悴的脸同我的情绪一起变化着,那脸上的皱纹,是我永远无法偿还的代价。闲来又随手翻到欧阳修的《送杨寘序》,就算是连中三元的杨寘最终也不能摆脱郁郁不得志的命运,忧疾缠身,我不禁感慨。
这是新时代的拐角,人人都为能够有宽裕的明天在考场“搏斗厮杀”。有些学生的脸上像教科书一样僵硬,笑容不知什么时候悄悄离去,这种痛苦牵系着家人的心,阴云笼罩在家庭。我站在时代的浪头,企盼新的高考能够来临,还我们笑容,又不缺乏活力。素质与知识并不是矛盾,谁说明无不能更加美好?
收眼回到考场,望着考生奋笔疾书的身影,像新时代的一位位战士。
观高考有感600字 第10篇
在《朝花夕拾》这本鲁迅先生唯一一部回忆性散文集里,我读出了很多:三味书屋的趣味、旧时期民风民俗的体现、庸医的无德无能这本书让我用更为全面、深入的视野,了解到了鲁迅先生多方面的形象:一个爱憎分明、怒时凌厉、乐时幽默的人。
鲁迅先生是个斗士,更是个顽童。1926年,鲁迅先生受到反动政府通缉,在辗转南北、身心俱疲之际,他拾起了一朵带露的朝花,回忆起旧时那些温暖、温情的瞬间。我惊诧于鲁迅先生小时候的保姆,长妈妈在《朝花夕拾》中所占的篇幅,更对于长妈妈即阿长这样一个清流般的人物,感到温暖。
长妈妈是《朝花夕拾》中描写最为全面、最为具体的一位人物形象。其中在《阿长与山海经》中,便有着非常集中的体现。
阿长是个忠诚、质朴的人,她忠于雇主,真诚地爱护雇主的孩子。
阿长是个目不识丁、粗俗的旧时底层妇女,她常常教迅哥儿一些繁杂奇怪的旧俗。现在的我们知道这是封建社会的陋习,而从当时长妈妈的视野看来,这些又何尝不是孩子必须学会的,做人的.道理呢?这说明长妈妈是在尽自己所能,教育好小鲁迅这个她视同己出的孩子。她并没有像衍太太一样以一个“看客”的方式存在,而是真正把自己代入为小鲁迅的一个家长,真心地对待他。再者说,阿长教“我”在除夕问候她“阿妈,恭喜恭喜”和“吃一点福橘”也是为了“我”能一年到头,顺顺溜溜。多么真诚的愿望!尽管当时的小鲁迅很不耐烦,但是这样质朴真心的,一心只为自己的举动,大概在之后黑暗如漆,冷酷如铁的社会里,先生重忆此事,心中也会充满无限的温暖与慰藉吧。
阿长对雇主的关爱更让她做出了一个让小迅哥儿震悚的举动:“哥儿,有画儿的三哼经我给你买来了。”从“这四本书,乃是我最初得到,最为心爱的宝书”中可以看出,鲁迅先生对这几本书的珍视。而在阿长为“我”买来《山海经》之前,“我”又面临着怎样的境遇呢?虽有压岁钱,却没好机会,最最伤心的是,谁也不肯真实地回答“我”。每当“我”一坐下,就想起这件事。这样迫切的愿望,却没有一个人关注,真是伤心。而令人最想不到的是,这个愿望最终是被阿长这个最不可能实现的人实现了,这是如何办到的?我想正是因为阿长对小小迅哥儿的爱,才让她能从细枝末节中发现了“我”的需求,才能让她一直惦记着为“我”去买《三哼经》,才能让她从老家回来的第一件事就是把《山海经》递到“我”的手里来。阿长是管《山海经》叫做“三哼经”的,这说明她根本不知道这本让迅哥儿心心念念的书是什么,可她也能买对,真是个奇迹!当然这个奇迹的缔造者阿长以一个完全不对劲的书名去买书,过程一定十分艰辛。
迅哥儿的长妈妈即阿长,一个温暖忠诚、质朴的人,一个对他童年影响深远的人,在多年后的回忆里,仍然予以他无限的温暖与慰藉,也给予《朝花夕拾》前的我们,些许感动与安心。
观高考有感600字 第11篇
楚岩村是一个极其原始落后的村子,她刚嫁进这里时,那楚楚动人的样子不知迷醉过多少人。
这一年冬至的前一天,太阳如母亲的手把整个村子抚摸得温暖而舒适,小鸟在溪边的柳枝上跳来跳去,啄啄青草,啄啄自己心爱的羽毛。女人又从遥远的娘家回来,脸上的笑容如初升的太阳,她轻轻地从怀里拽出一包花籽,便在溪岸边的稻田里如雨样播撒。
“我一定要改变这个贫穷落后的山村。”女人心想。
队长怒冲冲地高喊起来:“这是种稻子的地方,不是栽花栽草的地方呀!”
“这是紫云英,长肥力的!”她咯咯地笑了,笑声如清澈的山泉。
第二年,春风劲吹,这几块地里的紫云英疯也似的`猛长,一夜间,花怒放了,如同飘来一片低飞的紫红的云霞。队长不信,叫人把紫云英从地里拔出来;可这几块地的庄稼长势却格外好。
村民们惊呆了。此后,紫云英一年又一年燃烧起来了,开满了整个田野,山村一次又一次在丰收中笑弯了腰。
村民们依旧习惯于传统的耕作方式。
三十年后。一次变故,她丑了,但爱花种花的习惯没改。
她渐渐老,老得满嘴只剩下五颗牙齿。她种了许多花,有牡丹,有芍药,还有百合。夕阳西下,她总喜欢独自呆呆地看花开花谢。她坐的石凳旁也冒出了一朵花,那些花根扎在深深的土里结了网。
后来,一位老中医路过这里,对着端坐的丑女人说,这些丹皮、白芍、百合都是上等药材,可卖好些钱呢。老女人带着儿孙们栽了更多的药材,那一年她家富了;夕阳下,老女人默默地坐在门前,细数着这些开得灼灼的花。
观高考有感600字 第12篇
一个人最可贵的是凭借自己的力量,走向成功的殿堂,不论出身,不论地位,仅依靠自己的努力,走向辉煌。可就是因为出身,就是因为地位,使一个渴望学习的人不能够得偿所愿。
在那个时候,由于家庭经济困难,很多孩子不得已才放弃了学业,被迫回家种田干活,就是因为穷,他们从小就吃着粗茶淡饭;因为穷,他们就要低人一等;因为穷,他们就要放弃自己。穷是放弃自己的理由吗?不,这不是理由,就算穷,就算没有读高中,安永全还是做到了,一步一步走到现在,他仅仅靠自己的努力做到了。每天从鸡鸣就开始拉人力车,一滴滴汗水打湿了眼睛,直到日落才匆忙回家,他拖着疲惫的身子走到书桌前,打开书本,开始学习。就这样,日复一日,年复一年,经历了两次高考后,终于,功夫不负有心人,他在焦急的等待中收到了录取通知书。尽管只是一张纸,它的分量却无比沉重。这当中凝聚着他多少的努
力与付出,又凝聚着多少母亲的爱,感动天地,撼动人心!他,就是安永全,他考上了,他考上了,他终于考上了!
是他的努力,是他的坚持,是他每天每夜不辞辛苦的奋斗,才造就了今天的自己。一分耕耘,一分收获。不要怕得不到,勇敢地去面对,努力地付出。你种下一棵树种,日日精心栽培,它终会成为一棵参天大树,这就是收获。播种的越多,付出的越多,收获也就越多,只要肯播下种子,就能开花结果。这说明了什么?只要努力,只要坚持,成功就会在不远处。即使一次又一次的失败,当你回首时,也不会后悔,毕竟曾经努力过。
人生,需要我们去决定;未来,需要我们来选择。就我们鼓起勇气,运用智慧,把握我们生命的每一分钟,创造出一个更加精彩的人生吧!
康晓菡老师推荐语:文如其人,具有强大的气场和超凡的魄力,未来需要你的勇敢、拼搏和执着。加油吧,少年,未来风光无限。
观高考有感600字 第13篇
这让我想起韭菜与韭菜兰的故事。韭菜兰作为兰花的一种,因极其类似于韭菜,故得名“韭菜兰”。倘若区别二者差异,仅存在于长熟待取阶段,不仅破坏了世间万物自然规则,也会造成美食的难以下咽。
世间万物在成长阶段都是以“简”存在。以人为例,常言道“人之初,性本善。”人在成长过程中,身体构造已然完成,内心和思想内涵的填充才是人“成熟”的标志。倘若以“人的存在仅为存活定义”这是对神圣生命的践踏。如果以这样的规则宣讲传世,缔造出来的只是“活人”。
人,存在固然是有着本质区别和探索的.。以完成某项成就某项工作某种生命为基础。若,仅仅以人活着等死校正其意义,这违背了人存在和存活的理解。
显而易见,乾坤万物、日月星辰都有着存在的意义,并非仅仅是生存、繁荣、湮灭的生理代换。探索万物更应该从本质和存在过程出发,生命的结果也只是存在过程中磐涅的另一种“新生”。
万物或许以不同形式存在、或许存在于不同状态、或许相同形式和相似状态存在,这些都不影响对其生命结果的探索。归咎其源,这也印证了生命过程存在的意义。
既然,万物本身都有着自身的意义和本质追求。那么,对万物结果的探索,不能止步于生命的终结。每个生命都值得尊重和关爱,丝瓜和肉豆的藤须虽有着惊人的相似程度,两者生命的结果却差异较大。
不管是丝瓜和肉豆、韭菜与韭菜兰,每个生命的过程中都存在某些特性,这些有可能导致不同生命的相似程度,但要记住:生命只有一次,比起不离其宗的结果,追求过程的探索才是人生的意义。
观高考有感600字 第14篇
在乡村学校十多年,我喜欢看树。在四季的轮回中,树像这偏僻幽静的村庄,呈现着它自己的色彩。面对一棵我所追求的树,看它与天空构成的一种单调而淳朴的画面,心灵总会散发出一阵阵情味。
在春天的田野,我曾看过一棵树,那是一个已被水珠打湿的傍晚,我轻轻地抚摸着一棵树干像盘龙一样的榕树。它庞大的树身盖住了一大片庄稼,和煦的风从耳边掠过,心霎时像一泓宁静的湖水,一向被忙碌踩乱的日子在心中渐渐平静下来。这是最美的时候。把那些藏在往事褶皱中的感情抚得展展的,似乎把每缕思绪都变得纯粹而葱茏。从此,每当春天,我的心就成了温柔的绿色。
在夏天的山道上,我推着满装着学生课本的三轮车蹒跚挪步。阳光火一般灿烂。山道上是一棵棵苦楝树,它们尽力伸着腰肢向我展示一种青春的动感与奔放,碧绿的叶子润润生长着,还有那似眼睛一样盯着我的兰色小朵。那树阴给我遮上了一把清凉的伞。于是我用歌声装点这长长的路,用昂扬的心情,把不经意间掉进心里的那一点点孤独赶走。这时掬一捧山道旁清澈的泉水,让一阵阵清凉去廓清迷茫的视野,然后再摘下几片大叶子,把阳光装在心底。
在秋天的乡村,我和同学们一起看树。我对他们说秋天的每棵树都负载着一颗成熟的心灵。一棵树也许滋润不了万物,但它能滋润自己的每一片叶子,养熟自己每一个果子,他们脸上荡满欢笑,如一个个红透的苹果,然后它们一个个把心贴紧树,紧紧地去拥抱那些树,这时我突然感觉,对于他们,面对一棵树竟然是一种最美的完善。
在老家冬天的高山上,我曾和爸爸赶路,路旁是一排白杨,它们和我们一样,在朔风中感受寒冷。它们是钻天杨,很高大,但脚下却牢牢地抓住一方泥土,头顶一片苍天。在风雪中挺直躯干,就像一杆杆坚强的旗帜,我知道这是一种与脆弱不同的美丽。那一刻我们只是和树一样在凛冽的冰雪中遥望着自己的远方,那是一排挂满冰霜的.树。然而它们至今仍虔诚地站着——在我记忆的春天。
我喜欢看树,也爱思索树。人的一生就像一条长路,许多人走不到向往的尽头。树的一生像一片叶子,竟能把一生几乎完美地走完,直到将每一片叶子都染成金黄。我想不清这是为什么,也许人的生命太短,也许树的生命太长。但我明白,树的四季都在承受雨雪风霜。它坦然以一种坚毅面对身外的一切。它让我想起了一位哲人的话:“永远不要哀叹像叶一样用一生绿着,最后成熟一个金色的梦。”这是关于一片叶子的名言,我想这也是每一棵树的名言。很多时候我在想,不管谁怎么说,我都渴望像树一样地活着,坦然地正视自己的一生!
观高考有感600字 第15篇
又是一个黄昏,我独自坐在窗前,回想走过的初一与初二,失败过,疯狂过,欢笑过。甚至流泪过,也拼搏过,至少没有留下遗憾。
但是面对即将迎来的2017,我似乎显得有些惊慌。毕竟,2017将会迎来我人生中的第一次挑战——中考,面对2017年的中考,退缩只是逃避,所以我会迎难而上,微笑面对中考,微笑面对2017。
2017年的中考对于每个初三学生来说不仅仅是一场挑战,更是一次机会,2017年每一个初三学生都站在了同一起跑线上,告别了激情澎湃的篮球场,离开了洋溢着欢乐的'大操场,更多的同学选择了挑灯夜战,埋头苦读,面对一张又一张做不完的卷子,一本又一本做不完的资料书,我们不再逃避,因为每个初三学子都深知,在这条道路上,没有重新来过的机会,如果不努力,不拼搏,就只能被远远地甩在后面,等待我们的只有失败。
于是更多的人选择了迎难而上,披荆斩棘,“两耳不闻窗外事,一心只为中考拼”,我们相信自己一定能够成功,胜利的鲜花会为我们盛开,我们的命运将会因为自己的拼搏而改写,中考对于我们来说将会变成展现自己的舞台。我们所付出的努力,汗水,终会在中考场上得到回报。为父母、为自己,交上一份满意的答卷。
面对2017年的中考,我已经做好了准备,人生能有几回搏,为自己,为父母,拼他一次。
有梦想的生命才算精彩,有坚持的努力才会成功,中考,我来了,2017,我来了!
评语:努力奔腾的江河才能入海,顽强生长的种子才能开花。人生能有几回搏,拼搏的人生才能成功!
观高考有感600字 第16篇
一曲新词酒一杯,去年天气旧亭台,夕阳西下几时回?无可奈何花落去,似曾相识燕归来,小园香径独徘徊。
——晏殊《浣溪沙》
洋洋洒洒,沐浴着朝阳的光艳,柔风轻轻地荡着韧如丝的新柳。湖波翻动着水光,倒映着岸边的山景悠悠然飘出一段白绸,把酒握书卷,飘飘然前行。
观赏着早春的风景,看燕在梁间戏舞,观黄莺在树上欢歌,映衬着我惆怅的心境,不知不觉,已然抚琴而坐,和着春光绿景,吟起悲凉之作。虽人在春中,心却还是秋时。
无意中漫步,沿着园中的新绿,默默地又来到分别之处,那亭,依然在伫立在春风朝阳之中,犹如旧时的欢娱之景。想那时,友人聚在此处,把酒当歌,吟诗作画,何等快活!而如今却没有留下一片回忆。一阵风悠然而起,扬起的柳絮打乱我的思绪,猛然间回到眼前,今日早已不同于昔时。叹一声,无奈中前游。
走走停停,回想曾经一幕幕,满心怅恨,才了解,失去后才懂得珍惜,却也晓得为时已晚。友人如天边晓亮的晨晖,一瞬间悄然而去,而且一去不返。
偶然间抬头仰望,却看那山水之外上午一轮红日,壶中酒已无点滴,与这落日相映,手中竹卷也散开来。才知道,茫然中我又过了一日,望那即将归隐的`阳光,心中忽地腾起一般的红云。
不知何时,一只月也悄然地转上枝头,弯弯的月牙,隐匿在乌云之中,朦胧中增添了一缕忧愁,依稀记起秋天的落花,想自己也是一片寂寞的花瓣,随风飘落,沉埋于尘土之中。几只雏燕在空中划着一道道完美的弧线,也荡起我一翻翻的思愁。
春花的暗香萦回在春风中,人已然醉去,吟一句“昔人已乘黄鹤去,此地空余黄鹤楼”,拂袖抽身而回,夹着愁思,千百段?
观高考有感600字 第17篇
渴望,是人心底处的迫切盼望。笼中的鸟儿渴望飞翔;寒冬的小草渴望春天;迷路了的的孩子渴望回家;被冤枉的我们,只渴望得到理解。
“你的作业写完了吗?没写完为什么在玩,什么时候作业写完了什么时候再休息!”“地扫了吗?碗洗了吗?整天游手好闲像什么样子?”“为什么不看好妹妹?你怎么能让妹妹学坏?你是姐姐,要做好妹妹的榜样。”一句句的质疑,一句句的责骂,像是一支支利箭射在我的心上;你从未了解过事情的前因后果,却总是一下子肯定我的罪行,到底要如何,你们才能理解一下我?
那次,我又挨骂了。
“你在干什么?”我冲上前去,抢过妹妹手中的画笔,看着一桌子的狼藉,我的怒火蹭蹭的往上直冒,再看看我花了无数心血制作好了的手抄报,精美的图画上多了几只东倒西歪的猪,工整的文字上也多了几个黄苹果,那可是我几天的心血啊!我一把推开她吼道:“我很久之前是不是就跟你说过,不要乱动我的东西,不要乱动我的东西!你当耳旁凤了吗?”我怒目瞪着仿佛吓到了的妹妹,可是她却只是愣愣地站立着,不一会儿眼中就充斥着泪花,那无辜的模样,真是令我火大。
“你说说,的我难道错怪你了吗?别这么看着我,你并不无辜!”我的语气又加重了几分,似乎是在为我已逝的画报鸣不平,又似乎是在为我毁于一旦的心血报仇。
“那你之前为什么要用我的马克笔?”妹妹突然瞪着我说到,但她脸上的一丝不自然暴露了她心底的心虚。又来了,我尤其又无奈,每次遇到事,妹妹总是扯开话题。“就事论事,你不要总是找借口,这明明是你的错!”我大吼一声,嗓子火辣辣的,这一句话似乎用尽了我的全部力气。
“你们在干嘛?”爸爸闻声上楼,看到了我凶狠的模样和妹妹梨花带雨落泪的模样,他的眉头立刻紧皱,“钱琪文萱,你是不是又欺负妹妹了,你们一天不吵就难受吗?”我急忙为自己辩解,可似乎没有什么大的用处。“你明明知道静静会这么做为什么还要放到她能看到的地方!你自己的东西就不知道收拾好吗?谁让你到处乱放的?你作为姐姐有什么事要让着她点儿,她毕竟还小!”
又是这句话!我无力地底下了头,多次的教训已让我明白辩解并不会产生任何作用,看着地上的那张画报,眼前的景象变得朦胧起来,一滴泪水悄然落下。
什么时候,你们能真正理解一下我呢?我渴望的,唯有那份理解!
观高考有感600字 第18篇
曾祖母,记得吗?你曾让我陪你看。我答应了。但是,您,却毁约了。
那是一个初夏,你坐在椅子上,抱着我,嘴里哼着歌儿,我搂着你的脖子,问道:“曾祖母,来了么?”你对我笑了笑,说:“是呀,小家伙,来了……”
从你怀里挣脱出来,拉着你的手,我们来到了小湖边,我问你:“我们玩水吧,夏天来了,哈哈。”你蹲下来,摸着我的头,说:“现在不能玩哦。夏天中旬时,娜娜陪祖母去看海好不好?”“看海?”我一脸疑惑。“嗯,大海很漂亮,看不到边,我们可以在海边打水仗啊。浪花会挠你的小脚丫呢!”你把我抱起,边说,边往家里走。“好呀!夏天中中时带我去看海!”“是‘夏天中旬’!”刮了刮我的鼻子,你笑了。
我一天一天地等,心里想:“什么时候是夏天中旬呢?”我跑去小外婆家问舅舅,他说还有十天。我听了之后,极为开心。十天,就十天!十天之后我就要陪曾祖母看大海了!我一蹦一跳地回家,像个小兔子。
可是,就在离中旬三天时,您,病了。天天都听得见您咳嗽。幼小无知的我,在那一天,仍然告诉你:“祖母,就剩两天了!两天了哦!”中旬那一天,我跑到您的房间,叫醒您,对您说:“祖母,祖母,我要陪您去看海呀!”您又咳了咳,说:“娜娜,孩子,祖母不能,不能去看海了,让带你去,啊。”“我不要,不要,就要祖母去,去嘛,去嘛。”我使劲摇头,撒起娇来。我记得以前您最怕我撒娇了,可是,这一次,您却无动于衷。没有办法,我哭着跑出了家门,心里想着:“祖母怎么可以骗我!怎么可以!明明说好带我去的……”最终我还是回家了。但是,我不跟祖母说一句话。
几乎整个夏天,你都在病,现在,来了,夏姑娘带走了炎热,秋把凉爽、落叶带给了我们。我呢,天天出去,不在家里玩,吃饭时间都不回来,让您等了好久。天天如此,天天让您担心。
已经深秋了,院子里落叶满地,我忍不住了,跑去您房间,问您:“祖母,你为什么要病呀?如果你不病,我们不是可以去看海吗?”您不说话,摸着我的脸,我才发现,您老了这么多,昏暗的房间里更显消瘦,苍白的脸颊旁划过一道泪痕,你说:“祖母可能,可能要去,去一个,美丽的地,方,你会找不,到我,你要乖,要听长辈的`话,要懂事,要吃饱……”我似乎懂得了什么,使劲点头,热泪盈眶……
在下着蒙蒙细雨的一天,在山上,看着装着你的大木柜被放进一个大坑,我当时多么想跳下去啊,我挣扎着,可是终究被的大手捉住。坐在坟前,眼前一片模糊,我,晕了过去。
走在海边,海风抚摸着我的脸颊,看着远处海天相交的地方,泪水又掉了下来,任凭浪花拍打着我的脚……“曾祖母,你记得吗?我们要一起看海的,你在天上,看到了吗?”多想陪你看大海,但是,这,只是一个梦,一个美丽无比的梦,一个醒不来的梦……
观高考有感600字 第19篇
猪年的春晚,我听到一声之前从没有听过的曲子“老腔”——那黄土地黑皮肤锣鼓喧天吼声震颤八百里山川河岳的歌!我愿意把它令人震撼的力量归结为一个词——接地气!“老腔”不是曲高和寡的阳春白雪,它不适合浅斟吟唱。很简单,在大西北粗砺的风沙中,阳春白雪扎不下根来,浅斟吟唱传不到远处,它吼出的是底层草根心里的呐喊,它体现的是生民发展的原生态艰难岁月。
“老腔”牵系着那么多,承载着那么多——俗称之为民俗,雅称之为文化!它有令人震撼的力量,因为它的真实,它的本色,它的温情,也因为它深深扎根于这片热土的执着——它荣,他们荣;它辱,他们辱;它兴,他们兴;它衰,他们衰!
陈道明曾在一次电视节目上发飙,几十个来自山西稷山的农村孩子表演了一出高台花鼓,满堂喝彩,却被几位评委贬低得一无是处。陈道明怒斥:你们对传统文化毫无理解,居然就直接否定了这个节目。你们可能读过不少书,有很高的知识水平,但对中国传统文化和农耕文明却知之甚少、理解不了……震撼,真的不在于文化程度有多高,无所谓见识有多广,而在于能不能放弃那种矫揉造作的势态,以赤子之心感受到一种发自心底的冲动与虔诚。
老腔、秦腔、花鼓的传承者们,骨子里就是一种这样动人的虔诚。只是我们误解了这种虔诚,甚至蔑视地称它为“愚昧”。于是我们看到令人落泪的一幕——义务宣发方负责人方励现身某直播平台用下跪、磕头的极端方式,恳求全国院线经理为《百鸟朝凤》增加排片!《百鸟朝凤》仅仅是吹唢呐吗?错,它坚守的是在东西方文化八面来风中,可贵的文化自觉和文化定力;它表达的是对中国优秀传统文化的认识和传承,以及对现实中普通人的细致关怀……中华大地,沉默无言,山重水复,莽莽苍苍,它的激情,只为生于斯长于斯逝于斯的人而奔泻,而我们的文化便被这种奔泻所裹卷,吞吐千年,涵纳古今!为什么我的眼里常含泪水?因为我对这土地爱得深沉。期待如“老腔”般的传统艺术能更多地走进人们的视野,老腔变红腔!
观高考有感600字 第20篇
我现在喜欢看书,非常喜欢看书,但条件一定是旧书。
哈哈,你说我有病?破烂不堪的书有什么看头?
告诉你一个秘密,破书、旧书治病。
记得我刚读小学的时候,也不知为啥,不管老爸、老妈买多漂亮的书,只要放在我面前,我就头痛。医生诊断是:厌书症。
我对书过敏,别人说是墨香味,我嗅到却要呕吐。当我被关进书房的时候,居然没有嗅到“墨香味”,而是淡淡的“霉香味”。
东瞅瞅,西瞧瞧,忽然,一本极为破旧的书被打开,只见红光一闪,眼前出现一幢雕龙画凤的房子。在雕花的栏杆上坐着一个白脸帅小伙子,他的身后站着几个丫环,那丫环们都是白皮嫩肉,瓜子脸、高鼻梁、小嘴巴,真是人见人爱的绝色美女。那小伙子帅更是呆啦,站在绝色美女中都显出鸡中凤凰的仪态。
我最喜欢漂亮的明星帅哥,我猜想一定是来到了什么电视片的拍摄现场。不过,这里面怎么没有一个我认识的明星呢?不是吹牛,书我是不读的,但电影、电视大小明星没有我不认识的。不然,我怎么被哥们、姐们奉为“铁杆追星族”?
我找帅哥打个招呼:“嘿,你们是在拍电视剧吗?”
帅哥目瞪口呆地望着我:“何谓拍电视剧?”
晕!连拍电视剧都不知道,太老土了吧。
“嘿,你是咋样进来的?”一位老妈妈走到我面前:“我们这儿可是贾府。”
贾府?乖乖,难道我进了《红楼梦》?我得长长见识。我问帅哥:“你就是贾宝玉么?”
帅哥很惊讶:“你怎么认识我?”
实话实说,我是猜的。
既然进了贾府,我就得仔细瞧瞧。贾宝玉更是爽快,他邀我在贾府上上下下走了几圈。算了,不多说了,我要认真地瞅瞅真正的贾府。
不知呆了多久,突然听到老爸一声兴奋地大喊,“儿子,你没厌书症,是医生误诊啦!”
是啊!我在书堆里呆了多久?反正天已经黑黢黢的,不过,我觉得今天是愉快的,连肚子也不知道饿。
“既然没有病,那就上学去吧!”老妈不知啥时候站在我的身后。
“我……我真的看书就头疼的。”我争辩。
“别装啦!”老妈从我书包里拿出崭新的课本。
好吧!我只得接过老妈手中的书。
哎哟!我的头又痛了。
观高考有感600字 第21篇
脚尖踮起的演员们身着洁白羽毛制作的演出服,在柴可夫斯基的悲呛的《天鹅湖》音乐背景中,轻盈地跳跃,飞速地旋转,这是芭蕾舞剧的经典镜头。数百年来,世界艺术殿堂的一朵奇葩--芭蕾舞,正是凭借一代又一代的舞蹈艺术家不懈地踮起脚尖的努力,让芭蕾舞从不为人知的游戏性质的民间舞蹈,成长为今日的风靡世界数百年长盛不衰的舞蹈之王。芭蕾舞艺术隐隐约约地向世人昭示,踮起脚尖,前方将有更加美丽的风景在等待。
芭蕾舞剧中,演员们踮起脚尖改变了身体的比例,观众眼中的舞蹈演员们便有了一种高于生活的艺术魅力。人类踮起脚尖的原始动机或是为了看到一个原本看不到的美妙景色,或是为了摘到一个原本摘不到的丰硕果实。踮起脚尖的努力,让人们有了意料之外的收获,借助这种努力,人们有了一个更高的解读世界的角度,借助这种努力,人们把自己伸手可及的范围延伸,扩展。
或许有人会说,踮起脚尖太辛苦,不如我脚踏实地来得舒服来得安稳。那么我想告诉你,在没有进化成类人猿之前,人类是以四肢着地的方式在地上爬行,那是一种最舒适的行走方式。但直立行走,是人和动物的根本区别,在人类进化过程中,直立行走是最痛苦同时也是最伟大的一步。两只手从行走中分离出来,人类才有了后来的钻燧取火,人类才能制造改变世界的工具。正是那一次痛苦的选择,人类征服世界的能力才有了突变与飞跃,人类与动物的世界才渐行渐远。
踮起脚尖,是一种积极的人生态度。我们年轻人有着充沛的体力和精力,我们对世界有着强烈的好奇,我们有着发现新世界的责任和义务,因此,我们不能贪图舒适,我们不能畏惧踮脚的辛苦。只有踮起我们的.脚尖,才能发现前人没有发现的世界,只有踮起我们的脚尖,人类社会的薪火相传才能一代一代的延续。否则,我们只能是一条条躺在祖辈们的树荫下乘凉的小懒虫。
年轻人,请与我一起踮起脚尖走路吧,你会发现一个别人看不到的美丽世界,你会发现,你的人生会有一种异样的精彩。
观高考有感600字 第22篇
躺在草地上,看天空,如果没有白云朵朵飘过,,让我们产生无尽的遐想,蓝湛湛的天未免寂寥;坐在秋千上,看夜空,如果没有弯弯的月儿和那俏皮眨眼的星儿,黑漆漆的夜也未免空旷;没有了斑斓的珊瑚,没有了成群的鱼虾,大海再清澈透明也只能是沉寂的死水。就像失去了色彩的白纸,失去了蜂蝶的花园,失去了磨练,尝试,跌倒,苦难的人生,尽管简单,感受不到任何的伤害,却也没了厚重的底蕴,追求的炽烈,事业的辉煌。
随着我们一天天长大,晚风轻拂“澎湖湾”,挽着外婆的手臂,听着美丽的童谣的日子已经成为了永恒的记忆。生活中的我们,逐渐形成了自己的价值观,有了自己对世界独特的认识,结识的人多了,经历的事多了,烦恼多了,眼泪多了……但在我们勇敢地趟过了人生的第一片泥泞时,在我们无畏的踢开了横在我们面前的第一快拦路石后,我们就开始了成熟,我们的肩头上就有了分量。如果在我们一路前行的伊始,我们就被怯懦征服,害怕外来的事物玷污了我们纯洁的肌体,那么我们还会得到什么呢?除了洁白,如那张视墨水与彩色为赃物的白纸一样的惨白之余,我们还会有什么呢?
想没想过,化身为蝴蝶仙子翩跹于世界最华美的大舞台上的邰丽华,在那柔弱的外表之内,熔铸着怎样一颗勇敢地向人生的困苦挑战的钢铁般美丽的心灵?想没想过,著名作家毕淑敏,正是她丰富的人生阅历,才让她的精神的笔触苍劲而细腻,如流水般地润进我们干渴的心灵,是怎样慰藉鼓舞着每一颗漂泊迷失了生活方向的心?再想一想,大地震之后,那不倒的脊背是怎样的伟岸,那流着泪的眼睛闪烁处的不屈又是怎样的灿烂?拒绝困苦,是一个永远的梦;就像白纸拒绝墨水与彩绘一样;记住,没有谁的人生之路会永远平坦,永远风平浪静!
眼睛因泪水流过而愈加澄明,心田因饱经忧患而丰实。时代赋予了我们走向世界大舞台的勃勃朝气,我们就应该在愈挫愈坚中雄壮我们的勇气!
朋友,不要害怕,不要退缩,不要将锁进看似不染纤尘的小小的暖房!打开窗子吧,给心灵透透气;打开房门吧,让阳光涌进去;走到院心去,走进暴雨倾盆,走进电闪雷鸣,走进属于我们的未来!
只有这样,人生之图才会锦簇如霞!
观高考有感600字 第23篇
六月佳期,高考盛会。说着说着,高考越来越近,仅剩一个多月的时间。
有青年才俊,修习十载。从小学开始进行义务教育阶段,一直学习知识,掌握技巧,学会做人,高中是最辛苦的阶段,不论是学习上还是生活上,都非常不容易,这期间也有坚持不下去而半路辍学的人。
如今已经到了最后冲刺的阶段,有时你会觉得努力了那么多居然没有明显的提高,这正是你所经历的瓶颈阶段,这个时候一定不要放弃,只要坚持了这个阶段,在临近最后的成绩中就会有明显的提高。
高考不能改变一个人的人生,却能改变你的人生方向,你的高考成绩决定你读什么样的`大学,在不同的大学你所接触的人,所接触的事,所接触的环境,都能影响你的人生观,价值观,世界观。
好多人等毕业了,才知道高中是美好的。高中的时候总想快点离开学校,谁知道毕业以后高中也是最想回去的地方。不是每个人都会回忆高中生活,只是高中这样充实的生活,以后再也不会出现了,也不像高中生活这样简单而纯粹。
天气越来越热,一定要保持愉快的心情,早上很早就天亮了,早早起来背一些英语单词,记一些数学公式。午休的时间用来小睡一会儿,下午就会有精神继续听课,到晚自习放学的时候,可以到操场简单的跑跑步,锻炼一下自己的身体,毕竟好的身体才是革命的本钱。
最后的时间,最后的课堂,最后的回忆,你已经不能去逃避了,准备迎接六月份的战场吧。战场虽然有很多的强人,但那又有什么呢,你只需要战胜你自己就行了,路有很多条,总有一条是属于你的,属于你的那份胜利。
观高考有感600字 第24篇
每个人在自己的人生道路上都在用属于自己的五色羽毛谱写着人生的乐章,每个人都会拿自己独特的个性展示给别人。其中既不乏激动人心的高潮,更有如同坠入低谷的失落。
我不敢说自己是个沉稳的男孩,从小上树掏鸟窝,去古墓“探险”,……,似乎“顽劣”这个词就专属于我,幸好从小基础扎得好,从进小学到毕业,成绩还算不错,我曾天真地认为上帝会一次次关照我,却不知挫折会悄悄地和我来个“零距离”接触!
进了初中,带着刚上完小学的几分傲气学习,一学期过得很快,升入初中以来的第一次期末考试就这样来了,悄无声息地。就在临近期末考试的最后一星期,猛然回头,我茫然了。一学期以来,我究竟在学什么?上课没有好好听讲,回家不认真复习,作业敷衍了事,同学们常常羡慕我的“潇洒”,此刻我才明白,自己其实是多么的愚笨!复习,已经来不及了,但我还是要努力。
就在这最后一个星期里,我复习得头昏脑胀。每当我灰心欲后退时,母亲总及时用最温和的话语安慰我:“别灰心,还来得及。大不了你下学期努力就行了。”看着母亲那憔悴而苍白的脸,我只能够咬紧牙关,唯一的行动就是重新捧起刚撂下的书本,复习,复习,再复习。
认真复习的那几天里,我深切感受到了光阴流失之快。它让我万分后悔前段时间的颓废。一天,放学之后,老朋友冯明关切地问我:“复习得怎么样了?”我苦笑着回答:“一般啦。”但只有我自己才知道自己肚子里的“墨水”有多少。
期末考试终于到了,考场上,我打起精神,沉着应考,笔在纸上机械地划着,夹杂着几分侥幸几分忧愁。结果很快出来了,成绩还可以,想不道自己居然通过了考试,我心里终于踏实了,我又有勇气去面对老师和同学们了。
其实一个人在最灰心、最绝望的时候,不懂得去努力是不行的,只要你能幡然醒悟,奋发图强,最终结果是不会让你太失望的。
通过这一次考试,我从此不再散漫,全身心地投入了学习,成绩始终保持稳定,一直在班上名列前茅。
挫折不可怕,挫折是财富。因为挫折,我的意志受到磨砺,性格变得刚强。为了自己的梦想,我要发奋!
观高考有感600字 第25篇
“他是霸王,霸王唯他。他是霸王,不为帝王。”
——题记
“红烛昏罗帐残火漂移不定,一生金戈铁马,华影摇曳于帷幕之上,昔日豪情竟虽了这游离的红烛,血泪青山依然在,可是谁的江山落魄的魁影自斟自酌,却是说不出的苦楚,随了霸气。”
在我看来,项羽是一位英雄人物,同时也是一位悲剧人物。项羽的英雄形象主要表现在他战无不胜,所向披靡;而在当时的郡国争霸,鹿死谁手的复杂社会背景下,项羽的'个人英雄主义又导致了他的悲剧。
鸿门宴上,除了范增,大家都达到了自己的目的。刘邦得以逃脱被杀的命运,樊哙护送汉王回营,张良独自留下完美断后,项伯不仅报了张良的救命之恩,还成功挽救了儿女亲家刘邦。其实,项羽之所以想杀刘邦,无非是听信曹无伤所言“沛王欲王关中”。而刘邦亲自前来鸿门解释,刻意放低身份,又极尽巧言善辩之能事,诚挚又惶恐。项羽的自尊心得到极大的满足,之前的怒火很快就烟消云散了。在项羽看来,他依旧是那个高高在上的项王,而刘邦,不足为虑。由此,无数人评价项羽刚愎自用,狂妄自大又妇人之仁。
但我更愿意说,项羽动了恻隐之心。因为他答应过项伯要善遇刘邦,以至范增再三提醒,项羽都默然不应。当樊哙闯入帐中,项羽不仅没有治樊哙的罪,反而以礼相待。刘邦为了活命,话说的感人而真挚;项伯为了一己私情,以义相劝。而项羽又恰恰是那最重情重义之人。这一切的一切都表现出了项羽的宽容仁厚之心啊!
如果说,作为一个君王宽容仁厚是败笔,那也是因为项羽生活在一个战乱不断的年代。假使他生活在现在,情况很可能是另一番模样。也许作为一国之君,谋略必不可少,但比起刘邦的老奸巨猾,冷酷无情,为了利益可以不择手段,我倒认为项羽比他高尚得多,坦荡的多。俗话说“君子坦荡荡”,项羽是真正的君子!巨鹿一战,破釜沉舟,终以少胜多,令诸侯“无不膝行而前,莫敢仰视”。自起兵到乌江自刎,项羽亲自领兵打仗七十多次,“所当者破,所击者服,未尝败北,遂霸有天下”。项羽是凭实力号令天下,是当之无愧的西楚霸王!
也许很多人都很疑惑,为什么项羽有如此实力,最后却落得个自刎于乌江的下场?人们都说项羽是少年英雄,的确,他的优势是他很年轻,他的劣势也是他太过年轻。他有足够的野心,却缺少沉稳;他心无城府,猜忌又太不合时宜;他少年成名,难免一身的傲气;他不同于其他诸侯,重情重义又令他优柔寡断。但,西楚霸王,究其一生,只不过单打独斗。正如魏源所说:“孤举者难起,众行者易趋。”项羽心中强烈的自我意识、顽固的个人主义将他一步步推向深渊,成为郡国争霸中的牺牲品。于是登上帝王宝座的只能是刘邦,项羽也只能做那个被无数人惋惜讴歌的霸王。
我倾慕于他的英雄主义,遗憾于他的个人主义。但成王败寇在他面前似乎已显得格外苍白无力,他生为英雄,败亦为枭雄!
浮生大梦,人间几何。历史不再,闭目沉思。放肆得问,英雄谁是?诚然,西楚霸王!
观高考有感600字 第26篇
在五千年的岁月星空上,无数英雄如明星一般,熠熠生辉,投影在现代人的眼里,星空照亮了世界,却总有那么一颗星不那么耀眼,不是他的一生不灿烂,而是他一直在隐忍,期待着沉默中的爆发。
梦回三国,不惊动一颗星星。
建安六年,曹操正任司空,闻司马懿名声,召他入府,然而,司马懿见汉朝国运已微,便借口自己有风痹病。曹操派人夜探,司马躺在床上,一动不动,像真染上风痹。由此见,他绝不是一个简单之士,他从没有想过去效忠于曹操,即便是在后来一直为曹操参谋的`时候,也时时图想着篡权,想着如何挑拨离间,利用曹氏家族的明争暗斗趁机夺权。
他的英雄之处,不只在抱负和韬略上体现,更体现在他的“忍”。“忍”是军中取胜之道,却很少有人真正做到。刘备未“忍”住关羽之死,轻率地为了义气而讨吴;周瑜未“忍”住对孔明的嫉恨,负气而终。而只有司马懿做到了。
那一天,他兵败上方谷,多亏了天降大雨,才使他逃脱于大火中。他坚守不出,任凭蜀军怎样挑战,孔明寄去一套白色的女装与头巾,并写书一封挑衅与讽刺他。作为魏军都督,我想他无论如何也咽不下这口气吧!但他并未意气用事马上出军誓死一战。他并非无羞耻之感,而是冷静地分析当时情况。
他的忍不是消极之忍,而是英雄之忍!
原来,他早预料到,孔明体弱多病,禁不起时间的拖延,他甚至派人去打探孔明的饮食情况,终于,司马懿对这番侮辱没有白忍,形势发生了根本性变化,孔明长叹,陨落五丈原。司马懿兵不血刃,凯旋而归。
常有人拿司马接受素衣的事取笑,而我不以为然。这是英雄的气概!一种能忍戒,能屈伸的英雄之气!
他的忍戒在后来成就了他的抱负,他谋杀了曹爽,将一切魏国之势据为己有,终于,天下三分的局势最终归晋。
“不在沉默中爆发,就在沉默中灭亡!”在沉默中,我们不能消极,不能顺应沉默,而是应有自己的抱负!
在我眼里,那颗英雄的明星永远那么闪耀!
观高考有感600字 第27篇
苏灵看到李明第一眼,就莫名地敌视,他相信李明也是如此。
作为应试的唯二幸存者,他们也理应敌视,因为这个公司只招一名员工。
苏灵刻苦求学,颇有悟性,他也自视优秀。但几个月来不断被诸多公司拒绝,使他把这份工作当成了救命稻草,他必须胜过李明。但李明出身丹青世家,且功底深厚。
最后的对决已经到来,这次设计的主题是爱。爱?苏灵不屑地想:我是个孤儿,何谈爱?不过,他可以用暖色渲染出温暖与爱意,想到这里,他抬头挑衅地看了李明一眼,鹿死谁手还不一定呢!苏灵转身进工作室,一天时间,还真有点紧迫呢。
苏灵画完后已是黄昏时分,他准备先去填饱肚子。他把画布遮好,风吹起一角,只能看到橙黄的暖色调,很温暖。他走出去,看到李明还坐在那里,悠闲自得,好像他的画完好杀青。李明对苏灵笑了笑,苏灵莫名其妙地望着李明,突然想到那个胖老板说过的话:“听过‘山羊过独木桥’的故事吗?你们现在就站在独木桥两边,狭路相逢,胜者只有一个。”
苏灵回来的时候,已经月上中天了。他着魔了似的又进了那个工作室,李明已经走了。他先是警觉地望了望四周,然后做贼似的向李明那幅画走去,那黑色的遮布有一种魔力,吸引着他,他慢慢地揭开一角,之后是完整的一幅画。他望着那幅画,陷入沉思,总以为有点违背爱的主题。冥思苦想之后,踌躇满志地添上几笔。然后迅速逃走,连门都忘记关了,更不用说查看一下自己的画。
第二天,是公布结果的时候了,苏灵倒有些心不在焉。当听到他和李明都被破格录取了时,他惊讶地跳了起来,李明更是惊讶万分。他俩颤着声音问胖经理因何有如此结局。
胖经理领着他们进入了工作室。抓起画布,他们都沉默了。
苏灵的画上多了一只猫,更像家了,也更完整了;李明画的虎身上落了一只蝴蝶,更温馨了,更有意境了。
原来,李明知道苏灵应聘屡屡失败,决定放弃竞争,因而画了一只与爱这一主题相距甚远的老虎。在苏灵出去后,他掀开苏灵的画,发现虽色调温馨,但只有静物,于是他给苏灵的画添加了一只小猫。苏灵回来后,看了李明的画,知道李明无意与自己竞争,顿觉惭愧万分,灵感一现,便在李明画的虎身上,添了一只蝴蝶。