听琵琶行有感(汇总8篇)
admin 2024-02-19 14:17:07 有感 40
听琵琶行有感 第1篇
红颜琵琶,当年在教坊曾属首部;诗人才情,也曾赢得一时盛名。而今相逢在天涯沦落的客船上,孤傲清高的心灵怎能不生出丝丝缕缕的怅惘和感伤。
开头军“东船西舫悄无言,惟见江心秋月白”为第一段,描写与琵琶女的偶然相遇,及其弹奏琵琶的精湛技艺。
诗人送客江头,秋风萧瑟,一片凄凉。宾主话别,醉不成欢,实是借酒浇愁愁更愁。此时此刻,忽闻有琵琶弹奏声隐约传来,宾主不约而同地被吸引过去。作品由描写朋友话别到引出琵琶声及弹奏琵琶的倡女,转接之间极其自然巧妙。同时也从侧面渲染出弹琵琶者演技非同小可。
接下来描写艺人的出场,先是“琵琶声停欲语迟”,“迟”字显示出琵琶艺人犹疑不决,似有隐衷,复又“千呼万唤始出来,犹抱琵琶半遮面”,这后一句描写女子羞答答的样子极传神巧妙,艺人的性别也不言自明。同时又预示着这是个饱经风霜,深受磨难的不幸艺人。
果然,在调弦定音后, “弦弦掩抑声声思,似诉平生不得志”,弦声低沉,似乎弹者有意掩藏、压抑内心的情感。每根弦都发出低沉忧郁的声音,每一声都寄寓着无限的哀思。这就为后面描述琵琶女的不幸身世做好了铺垫。
作品从写琵琶女的试弹动作开始,一步步将读者引入乐曲传达的情境中去。
她的演技是精湛神妙的,诗人用“低眉信手续续弹”,“轻拢慢捻抹复挑”两句描绘其娴熟精到。因为训练有素,虽是信手弹来,却无不合乎节拍,弹技可谓达到炉火纯青之境。
作品接下来运用复杂而又连贯、贴切而又优美的比喻,形象地描绘了琵琶声的美妙,节奏快慢转换的变化。嘈嘈急雨,切切私语,珠落玉盘,莺语花底,泉流冰下,这一连串精妙绝伦的比喻仿佛使读者亲耳听到了琵琶的声音。这是多么出色的描写!至于乐声低缓停歇如冰泉冷涩,进入高潮若银瓶乍破,铁骑突出,及曲终收拨时的声如裂帛,无不是新颖贴切的比喻,其中“大珠小珠落玉盘”不仅使人想见其声之清脆,进而还会产生乐声如珠玉般圆润的感觉。
最后作品用。“东船西舫悄无言,唯见江心秋月白”作结,描写了乐曲的动人效果,使人产生亲临其境之感,陶醉在琵琶弹奏所创造的艺术氛围中。
从“沉吟放拨插弦中,整顿衣裳起敛容”至“夜深忽梦少年事,梦啼妆泪红阑干”是第二段,写琵琶女自诉其辛酸的往事和眼下的不幸遭遇。从她的诉说来看,她本是个色艺俱佳的`艺人。当其年轻时节,五陵年少,富贵公于争相馈赠缠头之费。那个时候,头戴钿头银篦,歌舞时用手击节,上身相应颤动,首饰或竟堕地而碎;或穿红艳如血之罗裙,日日与少年宴饮笑谑,不觉酒翻而裙污,这些都从未感到过可惜。
春花秋月,良辰美景,就这样一天又一天,一年又一年地过去了,然而荣失,容颜易衰,一个年老色衰的艺人再也没有人靠近了,她象一只被人用坏的玩具一样被那些富贵子弟们所抛弃。 “门前冷落鞍马稀”正是封建时代包括琵琶女在内的许多歌舞艺人晚年的形象写照。因此她不得不落得“老大嫁作商人妇”,把自己的后半生寄托在商人身上。然而,一个不再具有花容月貌的老艺人岂能拴住重利轻情的商人之心?于是“商人重利轻别离”,男人离家经商,妇人独守空闺,又成了她们这类人必然的结局。她原想嫁人找个归宿,借以慰藉自己心灵的愿望又一次落空了。诗人以“夜深忽梦少年事,梦啼妆泪红阑干”结束了琵琶女的倾诉。
日有所思,则夜有所梦,所谓“忽梦”实非偶然, “梦啼”也是白日情感的再现,回忆辛酸的往事和面对眼下的痛苦遭遇,她不由得老泪纵横,脂粉合流,成了一个泪人儿。
芙蓉水,密雨斜侵薜荔墙”,刘禹锡的“巴山楚水凄凉地,二十三年弃置身”,还有卢纶、钱起、贾岛……但这一切还仅仅是个开始,在此后不久的杜牧和李商隐的诗作中,我们读到的便是更加彻底和纯粹的感伤,于是乎,大唐王朝就无可奈何地走向结束并渐渐远去,终于只剩下了一卷卷不死的诗歌(其中当然有《琵琶行》),等着后人去解读,去感慨……
听琵琶行有感 第2篇
我在读中学时,读过《琵琶行》,当时感觉得很感人和凄凉。光阴似箭,日月如梳,今日重读,感受良多。
一、体例认识。
《琵琶行》原作《琵琶引》,选自《白氏长庆集》。行,又叫“歌行”,源于汉魏乐府,是其名曲之一。后来成为古代诗歌中的一种体裁。
二、写作背景。
《琵琶行》创作于元和十一年(816年)。白居易任谏官时,直言敢谏,同情民间疾苦,写了大量的.讽谕诗,触怒了唐宪宗,得罪了权贵。元和十年,宰相武元衡被藩镇李师道派人刺杀。白居易情急之中上疏请捕刺客,触犯了权贵的利益,被指责越职奏事,贬为江州刺史;又进而诬陷他作《赏花》《新井》诗“甚伤名教”,再贬江州司马。江州当时被看成是“蛮瘴之地”,加之州司马虽然名义上是刺史的佐史,实际上是一种闲散职务,这对白居易来说是一种莫大的嘲弄。他的被贬其实是一桩冤案,他连遭打击,心境凄凉,满怀郁愤。次年送客湓浦口,遇到琵琶女,创作出这首传世名篇。
三、《琵琶行》
元和十年,余左迁九江郡司马。明年秋,送客湓浦口,闻舟中夜弹琵琶者。听其音,铮铮然有京都声。问其人,本长安倡女,尝学琵琶于穆、曹二善才。年长色衰,委身为贾人妇。遂命酒,使快弹数曲,曲罢悯然。自叙少小时欢乐事,今漂沦憔悴,转徙于江湖间。
予出官二年,恬然自安,感斯人言,是夕始觉有迁谪意。因为长句,歌以赠之,凡六百一十六言,命曰《琵琶行》。
听琵琶行有感 第3篇
元和十年,余左迁九江郡司马。
明年秋,送客湓浦口,
闻舟中夜弹琵琶者。
听其音,铮铮然有京都声。
问其人,本长安倡女,
尝学琶琵于穆曹二善才。
年长色衰,委身为贾人妇。
遂令酒使快弹数曲。
曲罢悯然,自叙少小时
欢乐事,今漂沦憔悴,
转徒于江湖间余出官二年,
恬然自安,
感斯人言,
是夕始觉有迁谪意。
因为长句歌以赠之,
凡六百一十六言。
听琵琶行有感 第4篇
琵琶行,江水清,茫茫江月浸江心。一弦一声皆似血,一言难道无世情。莫问妾断肠,请君试看泪衣裳。莫道当年话,当年欢乐成追忆。
弦声细细如水长,似如深闺花台上。少女心事一了然,西厢门外有萧郎,续续弹,续续弹,流年似水光似川。纵然红绡不知数,菊花已凋谢,一切皆枉然。双指踌躇不能弹,两臂欲战战。
太守停杯客惘然。琵琶弦声由心生,心弦既断无声响。
曲未罢,人生苦路何漫长。风雨如磐压弱女,银篦碎,罗裙污,阿姨死,弟边戍。昔日琶琶女,今朝商人妇。
春镜里,添秋霜,多情女子薄情郎。一生又此过一生复何求。皆言我为琵琶生,一曲琵琶叙平生。
听琵琶行有感 第5篇
告诉你吧,我在小学一年级就会背诵白居易的《琵琶行》了!你可能不相信吧,那就来听听我“上当”读《琵琶行》的有趣故事吧。
我家住在昆山市图书馆附近,夏天的傍晚,妈妈经常带我去图书馆看书吹空调。图书馆的二楼有个陈列室叫“若谷堂”,那是我最喜欢去的地方,因为里面有很多新鲜的东西。
那天,我在若谷堂里看到了一幅“美女图”,一个阿姨抱着琵琶坐在船头,船的四周都是成片的芦苇,在画的右上角还写了密密麻麻的许多字。“妈妈,这阿姨真漂亮!她在干什么呀?”“她在弹琵琶呀,还有一首诗描写她呢,就是这旁边的这些字。你想不想学呀?”“好呀,好呀!”我就在不知不觉中“上当”了,看来爱美真不是好事。
“天哪,妈妈,怎么这么长,还没结束?”听着妈妈不停地背诵,(我妈可是语文老师哟)我有点不耐烦了,“我还以为就四句呢!”“这里有个好听的故事,想不想听?”于是我又“上当”了,谁叫我对好听的故事没有免疫力呀,真“后悔”。
在接下去的一个月中,几乎每天傍晚我们都去若谷堂,去和我的“琵琶行”亲密接触。在路上,妈妈老提议来比赛,看谁背得多。一开始几次我都能赢妈妈,可后来就经常输,我当然不甘心了,于是更努力了,不知不觉中,我竟然背出了许多许多。其实仔细想想,妈妈怎么可能输给我呢,肯定是我又“上当”了,有个“老谋深算”的妈妈,我只能“甘拜下风”了。
《琵琶行》就在这不知不觉的一次次“上当”中背了出来,我不觉得辛苦,只感到有趣。后来妈妈在我弹琴的时候告诉我这种声音像“大珠小珠落玉盘”,那种声音像“间关莺语花底滑”,我的`“虚荣心”又被勾起,还向钢琴老师炫耀我的“琵琶行”呢。
听完了我的故事,你觉得我“笨”吗,老是上当?但我上得心甘情愿、快快乐乐,你也可以快乐地“上当”阅读经典哟!
听琵琶行有感 第6篇
生活总是在继续,为了生存,琵琶女老大嫁作商人妇。琵琶女从生活的顶点掉到了底部,曾经的一曲红绡不知数沦为无管弦之声,这大大改变了她的音乐风格,使白居易也听之忘归。“座中泣下谁最多,江中司马青衫湿。”从而造就了千古名句:同是天涯沦落人,相逢何必曾相识。
是啊,普天之下,茫茫大众,谁能事事顺心如意?这个社会可怜的人很多,俗话说的'好:家家有本难念的经。表面上不说而已,其实谁又知道他们内心的痛苦呢。这个社会就像鲁迅先生讲的那样:人吃人的社会。物竞天择,适者生存。只有我们去适应社会,而不是社会来适应我们,如果你一味的埋怨社会的不公平现象,脱离社会,那么你最终就会被社会所淘汰。
我也是社会中不受人关注的那一类人,只是一个平凡的学生。但是这17年来,敢说已经经历过一番了(虽然阅历尚浅),从家庭纷争到中考失利,再到经历生死离别……这种种痛苦更与何人说?我曾经跟我的同学说我已经看破红尘了,要出家当尼姑,要隐居山林……同学也开玩笑说等到你当上了学习部部长,千万别把部门经理得像个尼姑庵;有的也说语文好的人是这样的,脑子里总是想的与别人不同……
唉!人在江湖飘,怎能不挨刀,有的说说便行了,还是好好把握每一天吧,要不然不是人人都要出家了?呵呵……
听琵琶行有感 第7篇
(转轴拨弦三两声,未成曲调先有情)
紧张、严峻的考试结束了,轻松、愉快的寒假即将来临。天空中却堆满了铅云,低沉沉的就要下雪。
柳絮似的雪花随着刺骨的寒风飞洒在校园的每一个角落。同学们回家的热情随着飘洒的雪花愈加激昂。倚靠在教室的窗前,望着同学们背起行囊匆匆离去的背影,我的思绪更乱了。我同样归心似箭啊,可一想到这次考试成绩的糟糕,怎么也迈不开沉重的脚步。我怕面对妈妈严厉和关注的目光,更怕冷却了妈妈那颗对我倾注了殷切希望的心。
我焦急、愧疚、自责、烦乱,心似海,琴音喑、情归何处?
(大弦嘈嘈如急雨,小弦切切如私语,嘈嘈切切若杂弹,大珠小珠落玉盘。)
刚才还热闹沸腾的校园顿时空旷、寂静起来。我依然无精打采的依窗眺望。突然眼前一亮,发现校园北隅边的几株寒梅在迎雪怒放,随之一股淡淡的清香也扑鼻而来。这时一种强烈的想法和责任涌上心头??回家,我要回家!看见别的同学都考完回去了,这冰天雪地的,妈妈一定象以往一样丢下手中的活,赶到路口焦急地等我呢!一想到心急如焚的妈妈,我手忙脚乱,草草地收拾了一通,背起沉甸甸的包冲出校园,挤上了回家的汽车。
往日半个小时的车程,今天竟觉得特别的漫长。窗外雪花漫天飞舞,看不清远方。我时而探出头来朝前方的路口张望,果真有几个模糊的身影伫立在风雪中。没等车停稳,我急忙地跳下了车。妈妈看见了我,笑着迎了过来。这时我发现,妈妈的腿不怎么灵便,走路竟有些蹒跚!再望着浑身都沾满了雪花,脸庞冻得青紫的妈妈,内疚和感动的泪水潮湿了眼眶。一路上,听着妈妈细语心长的问候,我悄悄地抹去满眼滚烫的泪水;迎着妈妈慈爱的目光,我努力保持着脸上的笑容。
我深呼吸,极力掩饰住内心的惭愧和不安。心似平原跑马,琴音始急后杂继而趋于平缓,心何以堪?
(冰泉冷涩弦凝绝,凝绝不通声暂歇,别有幽愁暗恨生,此时无声胜有声。)
回到家,妈妈顾不上抖落衣上的雪花,搓了搓冻得冰冷的双手,就从厨房里为我端出一碗热气腾腾的水饺。“这大雪纷纷的,你呆在学校那么久,一定是被冻冰了,赶快趁热吃吧,暖和身子!”她边说边用手指弹掉沾在我风帽上的点点雪花。面对这香气喷喷的饺子,尽管这时饥肠辘辘,可我怎么也挪不开筷子。妈妈似乎察觉到了。我鼓足勇气,清了清喉咙,然后吞吞吐吐地道出了心声:“这次考试,我??我??考??砸了… …”
过了一会,妈妈脸上慈祥的笑容变得严肃起来,然后语重心长地说:“傻孩子,一次考试考砸了,不要紧。关键的是你要对自己有信心。找到失败的原因,再去努力,妈妈不责怪你。”接着,她边给我夹饺子边鼓励我:“从小,你就喜爱‘隆冬到来时’‘红梅不屈服’‘树树立风雪’的诗句。我就知道你是个坚强懂事的孩子。妈妈理解你,不过我更相信你!”
我埋头吃着饺子,饺子和着泪水一起咽下。
我欲言无语,心中却翻江倒海,琴音不鸣,体内有一股强劲的热流在涌动……
(座中泣下谁最多。掌上明珠双眸湿)
时光飞逝,转眼又到了一年又一度的颁奖典礼。经过坚持不懈的努力和顽强的拼搏,这次我成功了!我终于捧回了阔别整整一年的荣誉证书。我踏着急切的步伐,唱着飞翔的歌,把金灿灿的证书呈现在妈妈的面前。这时,妈妈把我紧紧地拥抱在怀里,尔后,两行热泪滴落在我仰起的脸上……
我心怡如花,泪如泉涌,琴音清扬,穿越绿坪花地,逐蝶而飞。
听琵琶行有感 第8篇
其实在众多诗人之中,我并不喜乐天,无关才情,只因他薄情冷酷,不善体贴人心。将文人的架子摆了个十足,虽有鸿鹄之志,仲永之才,却终难摆脱世俗的枷锁,穷有一身酸臭的腐儒气息。全然不似易安、李白等人。其诗词名篇之间,是难得的真性情。我却独爱这首他这一首《琵琶行》,犹爱那一句“同是天涯沦落人,相逢何必曾相识”隽永直白,点破人心。落寞洒脱之意不加渲染便透纸而出,令人心悸。
但其实乐天一生大都富贵安乐,并无战乱流离之苦,老年更是坐享美酒佳肴,比起柳永、杜牧的半世漂泊,重光、杜甫的国仇家恨,他简直太幸运了。一生当中的苦难屈指可数,其中最为严重的大抵就是那次贬官浔阳,但也正是因为这次贬官,他才写下这首《琵琶行》,让千年后的我轻吟浅诵,心中大恸。这样悲凉真切的诗句出自他之手,实在让我啼笑皆非,让人顿感意料之外。
但静下心来,细读《琵琶行》,却又觉得一切都在情理之中。茫茫月色,清清江水,悠扬飘渺的琵琶声涉水而来,宛如一名幽怨的闺阁女子凄婉一笑,动人心弦,惊动了这一江瑟瑟的荻花,乱了诗人一片漂泊的心。然后,一切都变得顺理成章,歌女身世凄凉,诗人遭遇可悲,可怜人见可怜人,惺惺相惜之感自然应运而生。低沉的弦音掩映着歌女悲伤的'情思,好似在哭诉平生的不幸,敛眉低头,琴音倾斜而下,又似说尽心中无限的惆怅。区区二十八字,使我似乎又重回那个清冷的秋夜,淡淡的月光,如烟如雾,就像那剪不断理还乱的愁绪,丝丝缕缕,伴着琴音,扣人心弦。也就难怪诗人一个七尺男儿,也潸然泪下,泪湿青衫了。同是天涯失意之人,且让我纵笔挥洒,写下一曲《琵琶行》略表同情,也不枉这一番“良辰美景”。也算是对自己这样天涯沦落之人的一种告慰和抒发,只是不知乐天这一贬,是幸,亦或不幸?
我无法评说,只觉得通篇诵读下来,从开始的送友离别到后来的对酒听曲,我最爱的亦还是那句“同是天涯沦落人,相逢何必曾相识”。
是啊,诗人从贬谪此地之时,一切便有了开始的理由,不必相识,更不必相知。相逢,便是缘分,相惜,便是幸运。但愿那轮江上的明月,能永照大地,照尽天下失意之人,沦落之人,让我也能有幸在某一天,某一地,相逢一位与我同样失意的天涯游子,把酒言欢,畅诉衷情,共同感受那苍凉月色之下的丝丝暖意。